George Kooymans - My own impressions

Het is alweer enige weken geleden dat ik het Earring concert in de Rijnhal bezocht. Opener was een band die ietwat op mijn lachspieren werkte, en dan met name de zanger, die echt alles uit de kast haalde om als een tweede Mick Jagger te klinken, maar in dat opzicht in geen enkel opzicht bevredigde of overtuigde…… Het duurde zoals meestal allemaal wat te lang….. Maar eindelijk waren ze er dan, de heren Earring. “Candy’s Going Bad” klonk ferm en ritmisch. Op dit moment heb ik niet helemaal de setlist meer in mijn hoofd, en de volgorde zou ik echt weer op moeten zoeken. Heel blij maakte mij het feit dat ze net zoals voor de vakantie nog steeds “Love Is A Rodeo” op hun programma hadden staan – hoewel ik deze concerten tot mijn verdriet en schande niet heb bijgewoond. Barry Hay stond vocaal zijn mannetje, en deed samen met George Kooymans enige grappige improvisaties. Ook “Leather” was er nog steeds. George’s slide-tonen bewogen zich als een slanke zwarte panter door de bluesy melodie, lean & mean. “Future” was ook weer van de partij. George’s zang en gitaar zoemden als een trein. En zijn solo’s in Mission Impossible sidderden van rauwe emotie. Hiernaast werden er twee zaken van het opkomende album uitgevoerd: “Skycraper From Hell” en “Hammer Of Love” De mechanische structuur van deze songs is misschien wel even wennen. Maar het werd ook met een superieure precisie uitgevoerd.

Natuurlijk waren er ook weer de twee songs, die als kern van elke show gebruikt worden: Twilight Zone en Radar Love. George speelde weer een onnavolgbaar briljante solo. Als hij eenmaal bezig is, hoop je ergens dat hij nog een half uur door zou gaan. Op een heel mensenleven zijn dit maar enige ogenblikken van extatisch genieten. Maar in deze relatief korte tijd lijkt de toehoorder wel hele melkwegstelsels te hebben doorreisd. Rinus speelde een zeer spannende bassolo in Radar Love. Interessant hoe die solo zich ontwikkelt door de jaren heen. En George leek maar niet te kunnen ophouden voordat de grote drumsolo aanbrak. Zijn gitaar was als een Harley Davidson die ieder ogenblik tegen een muur kon aanknallen. Ik zei het al in mijn bespreking van vorig jaar, maar het lijkt wel of deze man ieder jaar intensiever gaat spelen. Toen was het tijd voor de drumsolo. Cesar maakte een paar zeer exotische geluiden op zijn buccaneer in spinnenweb vel. Als laatste klassieker volgde “Back Home”, waarin Barry ons weer trakteerde met zijn liefelijke fluitspel. Heel erg jammer dat het publiek hier niet wat vaker op wordt vergast;-). Misschien zou een uitvoering van “Big Tree Blue See” een goed excuus zijn?? Hoelang hebben ze dit nummer, dat ik als een van meest geniale muziek epossen aller tijden beschouw, al wel niet gespeeld???

Daarna was het weer tijd voor de verplichte toegaven: When The Lady Smiles en Long Blond Animal, songs waar ik weinig mee heb, moet ik toegeven. Maar als geheel een meer dan bevredigende voorstelling. Alleen jammer dat een van alltime favorieten “The Vanilla Queen” ontbrak. Ook zou ik wel weer eens een elektrische gespeelde versie van “Mad Love’s Coming” willen horen. Van een bootleg uit 1991 herinner ik mee een zeer ingenieuze, maar totaal andere solo van George dan Eelco speelde op het fameuze “Live”.

Afgezien van de fantastsche show, was het een genoegen om een paar bekenden van het internet te treffen. En ook heb ik na de voorstelling backstage nog even met Barry gepraat.

Alweer verlangend naar het volgende Earring-gebeuren.

Een paar weken geleden bezocht ik het Golden Earring concert te Brummen. Het was zoals meestal een langdurig wachten geblazen op de hoofdact. Het voorprogramma bandje uit het Achterhoekse Doetinchem vulde een beetje de tijd op met het spelen van talloze covers van rockklassiekers uit de jaren zeventig. Toegegeven: hun versies van Paranoid (Black Sabbath), Easy Living (Uriah Heep) en zo meer waren niet onbevredigend, maar toch geen ervaringen die opgeslagen worden in de herinnering. Rondom tienen arriveerden de heren dan eindelijk op de bühne. Ik stond redelijk vooraan (aan de rechterkant) en kon dus het geheel goed over zien. Ze begonnen net als op de andere data met Miles Away From Nowhere, hetgeen werd gevolgd door het inmiddels zeer bekende Yes, We're On Fire. Eigenlijk was het een setlist die je wel een beetje kunt verwachten. Niet dat ik hierover echt zal gaan klagen, maar het is toch nuttig om op te merken dat de Earring tientallen interessantere nummers op haar geweten heeft dan Long Blond Animal of The Devil Made Me Do It. Een schat aan songs, die eigenlijk nooit worden uitgevoerd. Maar goed, ik was uitermate blij toen de eerste tonen van The Vanilla Queen door de luidsprekers schalden. Dit nummer heeft voor mij altijd een bepaalde betekenis gehad, die moeilijk onder woorden te brengen is. Waarschijnlijk is het de decadente tekst in combinatie met de fragiele poëzie van de melodielijn. Om terug te komen op de uitvoering van The Vanilla Queen van die avond: Barry zong die hoogliggende zanglijn met het grootste gemak van de wereld. Eigenlijk klonk het bijna beter dan sommige andere versies die ik me kan herinneren, zoals die op het Live album of de video registratie van het concert te Keulen uit 1982 te horen zijn. George deed minder met de prachtige solo in het middenstuk dan ik gehoopt had. Maar hij maakte dat ruimschoots goed met zijn bezeten en langdurig spel in de outro. Ook van de solo in The Twilight Zone maakte hij met zijn gitaar wederom een feest van klank en improvisatie. Natuurlijk heb ik al eindeloos veel andere versies van dit stuk gitaarmuziek gehoord, maar toch weet hij altijd weer met iets nieuws te komen, en voor de juiste rillingen te zorgen. Eigenlijk heb ik George in levenden lijve nog zelden zo geanimeerd zijn instrument horen bedienen. En in veel andere besprekingen die ik van deze toer heb gezien, las ik verwante opmerkingen. Voor mij hoort hij tot de absolute topklasse van mensen als: Ritchie Blackmore, David Gilmour, Carlos Santana. Gitaristen die tegelijkertijd tot emotie en virtuositeit in hun spel in staat zijn. The Twilight Zone ging via een mij nog onbekende bassolo van Rinus (en ik heb toch onderhand genoeg concerten gezien en bootlegs gehoord) naadloos over in Radar Love. Ook werd op een ander moment weer eens het funky Future uit de kast gehaald, evenals het speelse Johnny Make Believe en het gevoelige Another 45 Miles. Jammer alleen dat Liquid Soul het deze avond niet halen zou.
Om een of andere reden gaf het concert me een ander gevoel dan ik me van andere jaren weet te herinneren. En eigenlijk ben ik me er ook wel bewust van wat het is..:het geluid. Alles klinkt even krachtig als anders, maar toch helderder, minder dreunend, en vooral hoger. In vroegere jaren had ik altijd wel een halve dag na een Earring concert last van oorgeruis, hetgeen ik nooit ondervond na het bezoeken van andere heavy bands als Black Sabbath of Rainbow (de band van de gitarist van Deep Purple, Ritchie Blackmore). Natuurlijk is het zware basgeluid van Rinus een van de kenmerken van de Earring. Maar een bas moet niet zo luid zijn dat de gitaar in de mix dreigt te verdwijnen. En dat was wel vaak het geval.

In ieder geval een zeer bevredigende ervaring. Hopelijk zal ik in de herfst weer een akoestisch concert kunnen meemaken.

Het enige dat me wel een beetje stoorde was het verschrikkelijke gedrang van de menigte, waardoor ik bij het verlaten van de zaal bijna werd platgedrukt. Iemand anders die naar Brummen was geweest, merkte precies hetzelfde op. Er waren waarschijnlijk meer kaartjes verkocht dan er ruimte was.